Μάνα, μάνα πονεμέντσα

Άμον την κωσσού η μάνα
τοπλαεύ’ τα πουλόπα τ’ς
Ανοί͜ει τα δύο κανάτι͜α τ’ς
βάλ’ αφκά τα παιδόπα τ’ς

Μάνα, μάνα πονεμέντσα
Μάνα, άνασμα τ’ εμόν
Για τ’ εμέν είσαι η πίστη μ’,
ο Θεόν και -ν- ο Χριστόν

Η μάνα οφίδ’ εποίκεν
ατό έφυεν σο βουνόν
Το ραχ̌ίν ’πέρεν φωτίαν
κι ατέ ετσ̌άιζεν το μωρόν

Μάνα, μάνα πονεμέντσα
Μάνα, άνασμα τ’ εμόν
Για τ’ εμέν είσαι η πίστη μ’,
ο Θεόν και -ν- ο Χριστόν

Η μάνα για τα παιδία τ’ς
ατέ την ψ̌ην ατ’ς πα δί’
Ατά κάτ’ αν να παθάν’νε
κάεται άμον δαδίν

Μάνα, μάνα πονεμέντσα
Μάνα, άνασμα τ’ εμόν
Για τ’ εμέν είσαι η πίστη μ’,
ο Θεόν και -ν- ο Χριστόν

Η μάνα απάν’ σον κόσμον
τη παιδί’ έν’ η χαρά
Την εγάπ’ για τα παιδία τ’ς
’κι αγοράζ’ α̤το η παρά

Μάνα, μάνα πονεμέντσα
Μάνα, άνασμα τ’ εμόν
Για τ’ εμέν είσαι η πίστη μ’,
ο Θεόν και -ν- ο Χριστόν