Το τέρεμα σ’

Εγώ ατό τερώ ατο
κι ατό τερεί το χώμαν
Να είχα και να εφίλ’να το
μίαν απέσ’ σο στόμαν

Πουλί μ’, μετ’ έναν τέρεμα σ’
τογραεύ’ς το καρδόπο μ’
Ευτάς ατο και φτιλακίζ’,
έρ’ται να ’βγαίν’ το ψ̌όπο μ’

Πουλί μ’, ατά τ’ ομμάτι͜α σου
και τ’ άστρα κατηβάζ’νε
Πώς να φιλώ σε ο καρίπ’ς;
τα χ̌είλι͜α μ’ συντρομάζ’νε

Όσον εκατηγορέσαν
κι αρ’ όσον όσον είπαν
Εμέν κι εσέν, τρυγόνα μου,
ντ’ επόρεσαν κ’ εποίκαν;