Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ατματσίδης, Στέλιος Καζαντζίδης

Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’;
Μέρ’ έν’, μέρ’ κοιμάται;
Γιάμ’ κι ζει και γιάμ’ ’κ’ ελέπ’’
και γιάμ’ ’κι αφουκράται;
Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’;
Θ’ αποθάνω ας σον καημόν

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’

Μέρ’ έν’, μάνα, η πατσή μ’;
Μέρ’ έν’, μέρ’ επήεν;
Η καρδία μ’ ’κι κρατεί
και η ψ̌η μ’ ελύεν
Μέρ’ έν’, μάνα, η πατσή μ’;
Άλλο ’κι κρατεί η ψ̌η μ’

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’

Μέρ’ είν’, μάνα, τ’ εμετέρ’;
Μέρ’ κέσ’ ν’ αραεύω;
Πώς να ζω με τον καημόν;
Πώς να ταγιανεύω;
Μέρ’ είν’ οι ανθρώπ’ τ’ εμόν;
Ντ’ έπαθαμε το κακόν!

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανθρώπ’	άνθρωποι
αποθάνω	πεθαίνω
απυστέρ’	μετά το τελευταίο
αραεύω	ψάχνω, αναζητώ, γυρεύω	aramak
ας σην	απ’ την	ασό σην (από την)
ας σον	απ’ τον	ασό σον (από τον)
αφουκράται	αφουγκράζεται
γιάμ’	μήπως, ή μη	ya/yā + μη
είν’	(για πληθ.) είναι
ελύεν	λύθηκε, έλιωσε
εμετέρ’	δικοί μας	ἡμέτερος
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
επήεν	πήγε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κέσ’	προς τα εκεί, προς το μέρος εκείνο	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρατεί	κρατάει, βαστάει, στέκει, αντέχει
μέρ’	(μέρου, επιρρ.) πού, προς ορισμένο μέρος, όποιος
πατσή	αδελφή, κόρη (ως προσφώνηση γυναίκας γενικά)	bacı
ταγιανεύω	αντέχω, βαστάω, υπομένω	dayanmak
υστέρ’	στερνό, τελευταίο
φέρ’	φέρνω/ει
χαπέρ’	είδηση, νέο	haber/ḫaber
ψ̌η	ψυχή