Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’

Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’;
Μέρ’ έν’, μέρ’ κοιμάται;
Γιάμ’ κι ζει και γιάμ’ ’κ’ ελέπ’’
και γιάμ’ ’κι αφουκράται;
Μέρ’ έν’, μάνα, ο αδελφό μ’;
Θ’ αποθάνω ας σον καημόν

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’

Μέρ’ έν’, μάνα, η πατσή μ’;
Μέρ’ έν’, μέρ’ επήεν;
Η καρδία μ’ ’κι κρατεί
και η ψ̌η μ’ ελύεν
Μέρ’ έν’, μάνα, η πατσή μ’;
Άλλο ’κι κρατεί η ψ̌η μ’

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’

Μέρ’ είν’, μάνα, τ’ εμετέρ’;
Μέρ’ κέσ’ ν’ αραεύω;
Πώς να ζω με τον καημόν;
Πώς να ταγιανεύω;
Μέρ’ είν’ οι ανθρώπ’ τ’ εμόν;
Ντ’ έπαθαμε το κακόν!

Θεέ μ’, ας σην ανατολήν
άγγελος άμον πουλίν
πώς θα φέρ’ μαύρον χαπέρ’,
το υστέρ’ και τ’ απυστέρ’