Τ’ ομματόπα σ’ όντες τερούν

Τ’ ομματόπα σ’ όντες τερούν
εμέναν, νε πουλόπο μ’
Άψιμον καίεται -ν- απέσ’
σην ψ̌ην τ’ εμόν, αρνόπο μ’

Τη βρούλαν ντο έψ̌ες απέσ’
σην ψ̌ην τ’ εμόν, αρνόπο μ’
Θολόν ποτάμ’ ’κι σβήν’ α̤το
για να γλυτών’ το ψ̌όπο μ’

Τα παλαλά ντ’ ευτάς, αρνί μ’,
ο κόσμος εγροικούνε
Μαχ̌αίρι͜α δί’ς σα χ̌έρι͜α τουν
και σο καρδόπο μ’ κρού’νε -ν

Νύχταν-ημέραν, πουλόπο μ’,
εσέν πάντα νουνίζω
Το καρδόπο μ’ τογραεύω,
τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω