Έζησαμ’ κι εδέβαμ’

Αν εξέρ’να, μικρόν αρνί μ’,
κακόν ντο θα εποίν’νες
’κι θα εφήν’να σε την ψ̌η σ’
τον Χάρον να εδίν’νες

Έζησαμ’ και -ν- εδέβασαμ’,
Φάνη μ’, ατόσα χρόνα̤
Ντ’ εποίκα σε -ν- κι εδέκες με
ατόσα τρανά πόνα̤;

Εδέκες με -ν- την καμονή σ’,
σα μαύρα φορεμέντσα
Σ’ οσπίτ’ κι θα ’βρήκω χαράν
θα κλαίω η καημέντσα

Εδέκες το δικαίωμα
σον κόσμον για να λέγ’νε
Γνεφίζω τα μεσάνυχτα
και τ’ ομματόπα μ’ κλαίγ’νε

Νουνίζω ο κόσμον ψεύτικον
έντονε για τ’ εμένα
Ντ’ έχασες τα νεότητα σ’
’καίουσ’νε απ’ εμένα

Ήμπα̤ν να πάω, γιαβρόπο μ’
μοίρα καϊμλίκ’ ευρήκω
Ο κόσμον εβγαίν’ ψεύτικον
εσέν θ’ έρχουμαι ευρήκω