Ξενιτεμένον ψόπο μου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Φίκος Καλλιφατίδης, Χρήστος Χρυσανθόπουλος

Ξενιτεμένον ψ̌όπο μου
μήλον τ’ αυγής κομμένον
Απέξ’ κόκκινον ζελευτόν
κι αποπέσ’ σαπεμένον

Ξενιτεμένον καρδι͜ά μου
άμον μαντίλ’ σ’κωμένον
Όλ’ εθαρρούνε σε έμορφον
κι εσύ θεσοκομμένον

Πού κείσαι και πού κρύφκεσαι
νε ξενιτείας φύτρα;
Που τρως τα ψ̌όπα τ’ ανθρωπί’
άμον την καντζιμίτρα

Να σύρω και ν’ αχπάνω σε
να χάσαι απ’ άκρη σ’ άκρη
Άλλο σον κόσμον να μη ρούζ’
για ξενιτέαν δάκρυ

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανθρωπί’	ανθρώπου
απέξ’	απέξω
αποπέσ’	από μέσα
αχπάνω	ξεριζώνω, ξεκολλώ, αποκολλώ βιαίως	ἐκσπάω
έμορφον	όμορφο
ζελευτόν	ζηλευτό, αξιοζήλευτο
θεσοκομμένον	φαγωμένο από τον σκόρο (θέσα)
καντζιμίτρα	το έντομο ψαλίδα
κείσαι	κείτεσαι, ξαπλώνεις
κρύφκεσαι	κρύβεσαι
ξενιτέαν	ξενιτεμένο
όλ’	όλοι/α
ρούζ’	πέφτει, ρίχνει
σαπεμένον	σαπισμένο
σ’κωμένον	σηκωμένο
σύρω	σέρνω, τραβώ, ρίχνω
χάσαι	χάνεσαι
ψ̌όπα	ψυχούλες
ψ̌όπο	ψυχούλα