Τα δα̤κρόπα τη μάνας

Όνταν ελέπ’ς τα δα̤κρόπα τη μάνας
άμον βρεχ̌ήν να τρέχ’νε
Τα πουλόπα ’κι κελαηδούν, ’κι κρού’ν καμπάνας
κι άλλο λαλίαν ’κ’ έχ’νε

Η μάνα σύρ’ τα βάσανα,
η μάνα σύρ’ τον πόνον
Κι αν αποθάν’, θα αποθάν’ 
ας ση παιδί’ τον πόνον
Η μάνα, η μάνα,
η μάνα σύρ’ τον πόνον

Όταν τη μάνας τη καρδι͜ά ματών’νε
τα φυλλόπα μαραίν’νταν
Σα ραχ̌όπα τσ̌ιτσ̌άκια ’κι φυτρών’νε,
τα λιβάδι͜α ξεραίν’νταν

Χωρίς τη μάνας την ευχ̌ήν
χαΐρ’ ’κ’ ελέπ’ς καμίαν
Πάντα θα τυρα̤ννίεσαι,
καλόν ’κ’ ελέπ’ς καμίαν
Καλόν, καλόν,
καλόν ’κ’ ελέπ’ς καμίαν

Κι αν βασανί͜εις και τυραννί͜εις τη μάνα
ατέ ξαν αγαπά σε
Η καρδι͜ά -ν- ατ’ς τρανόν Λαμπρής καμπάνα,
η μάνα συγχωρά σε

Χωρίς την μάνα ση ζωήν
τρανόν θα έν’ ο πόνον
Μόνον ατός π’ ορφάνεψεν
ατός εξέρ’ α̤’ μόνον
Τη μάνας η ορφάνια,
πολλά τρανόν ο πόνον