Άμον το ’41

Άμον το σαράντα ένα,
μάνα μ’, με την κατοχήν
Σο Δοξάτον και ση Δράμα,
έντον, μάνα, η σφαγ̆ή

Ο στρατόν τη Βουλγαρίας
εποίκεν τρανά ζεμίας
Εσκοτώναν τα παιδία
κι εσύρ’ναν απέσ’ σ’ ορμία [εχ, βάι, βάι]

Σ’ έναν το χ̌έρι μ’ τσιγάρον,
σ’ άλλο το ποτήρ’
Όλιον πίνω και θυμούμαι,
μανίτσα μ’, ν’ αηλί

Κι όλον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Κι όλον θέλω ν’ ανασπάλω
άμαν ’κ’ επορώ

Αιχμάλωτα παλληκάρι͜α
είχαν, μάνα μ’, ση γραμμήν
Το αίμαν εκεί εκχ̌ύεν,
επότ’σεν όλιον την γην

Έστεσεν χορόν ο Χάρον,
ατός ψ̌ήα κουβαλεί
Κρού’νε σο κορμί μ’ τα σφαίρας,
μανίτσα μ’, ν’ αηλί [εχ, βάι, βάι]

Και ν’ αηλί τα παλληκάρι͜α
που εχάθανε
Και μανάδων τα καρδίας
εμαράθανε

Κι όλον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Κι όλον θέλω ν’ ανασπάλω
άμαν ’κ’ επορώ

Κι όλον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Κι όλον θέλω ν’ ανασπάλω
άμαν ’κ’ επορώ

Κι όλον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Κι όλον θέλω ν’ ανασπάλω
άμαν ’κ’ επορώ

Κι όλον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Κι όλον θέλω ν’ ανασπάλω
άμαν ’κ’ επορώ