Εμέναν Λάμπο λέγ’νε με

Εμέναν Λάμπο λέγ’νε με
ας σην Νέαν Σαντάν -ι
Εγώ είμαι ο ανεψι͜όν
τη Γέργου τη Κιαρι͜άμι

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν τα περιστέρι͜α
Ελέπ’νε με συγκαίγουμαι
και κελαηδούνε στέρεα

Ο Κιαρι͜άμ’ς έτον ο θείο μ’
τη μάνας ι-μ’ ο αδελφόν -ι
Όσα θυμούμ’ ατόν εγώ
τραβωδώ ως να μερώνει

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν και ’κι γονεύ’νε
Κορτσόπα σεβνταλία είν’
και πώς να ταγιανεύ’νε;

Εκείνος πα ετραβώδ’νεν
Σαντέτ’κα μερακλία
Επέθανεν σην Κατοχήν
κι ορφάντσεν τα παιδία

Ξι, ξι, ξι για πέταξον
και τσ̌όκεψον σ’ ωμία μ’
Αρνόπο μ’, τ’ αναστέναγμα σ’
έκαψεν την καρδία μ’

Η μάνα μ’ είχ̌εν αδελφήν
με τ’ όνεμαν Ελένε
Εχάθεν σην ανταλλαγήν
ντ’ εγέντονε ’κ’ εξέρ’νε

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν τα περιστέρι͜α
Ελέπ’νε με συγκαίγουμαι
και κελαηδούνε στέρεα

Η μάνα μ’ είχ̌εν αδελφόν
’πέθανεν σην Ρουσίαν
Οι Σαντέτ’ λέγ’νε εγύρευεν
και με την τραβωδίαν

Ξι, ξι, ξι για πέταξον
και τσ̌όκεψον σ’ ωμία μ’
Αρνόπο μ’, τ’ αναστέναγμα σ’
έκαψεν την καρδία μ’

Θείοι με την τραβωδίαν
εγώ μοιρολογώ σας
Όσα ευρίγουμαι σο κέφ’
εγώ θα τραβωδώ σας

Πετούν, πετούν, πετούν, πετούν
πετούν και ’κι γονεύ’νε
Κορτσόπα σεβνταλία είν’
και πώς να ταγιανεύ’νε;