Έλα, Γιάννε μ’, και μη πας

Έλα, Γιάννε μ’, και μη πας,
ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;
Αφήντς γαρή και παιδία
κι εσύ πας σην ξενιτείαν

Πατέρα, παρακαλώ σε,
εξέρτς πόσον αγαπώ σε
Άφ’ς με ας πάω ξενιτεύω
παράδας να καζανεύω

Έλα, Γιάννε μ’, τέρ’ την υεία σ’
την γαρή σ’ και τα παιδία σ’
Και -ν- ο Γιάννες καν’νάν ’κ’ έκ’σεν,
στράταν επέρεν κι εφέκεν

Πατέρα, θα ξενιτεύω
παράδας να καζανεύω
κι όντες κλώσκουμαι οπίσ’
άσπρον θα έν’ το κατσί σ’

Ο Γιάννες εξενιτεύτεν
και πολλά επουγαλεύτεν
Τον κύρ’ν ατ’ ήντζαν ’κι ακούει
το κιφάλ’ν ατ’ πάντα κρούει

Πατέρα, σ’ εμά τ’ ωτία
κρούει τ’ εσόν η δι͜αρμενεία
Το λόγον τ’ εσόν ’κ’ έκ’σα
και πολλά ’πουσ̌μάνεψα

Εκλώστεν πουσ̌μανεμένος,
περισ̌άντς πουγαλεμένος
Γιάννε μ’, ξερόν ψωμίν φά’
κάθκα σ’ οσπίτι σ’ καικά

Πατέρα, όρκον θα παίρω
ας σ’ οσπίτ’ μακρά ’κι φεύω
Άλλο τη γαρή μ’ ’κι αφήνω
τα παιδία μ’ θα τρανύνω