Τίκια Ποτ Πουρί

Πουλί μ’, τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
εγώ πολλά λιγούμαι
Αρ’ θέλω να φιλώ ατα
ας σον Θεόν φογούμαι

Ο πρόσωπος ι-σ’ θάνατος
τ’ ομμάτι͜α σ’ τογραεύ’νε
Το στέσιμο σ’/στέσιμον κι η καλατσ̌ή σ’
τον άνθρωπον μαεύ’νε

Ομμάτι͜α κι ομματόφρυδα̤
ομμάτι͜α άμον ελαίας
Ερρούξα κι αραεύ’ ατα
σου πουλί’ τα φωλέας

♫

Κορτσόπον εγροικώ ατο
ντο πολλά -ν- αγαπάς με
Αποφκακέσ’ κι από μακρά
τερείς και ’κι χορτά͜εις με

Η πίτα, ξαν, η πίτα
και τ’ αλυκόν η πίτα
Εγώ -ν- ατό πώς έφαγα
κι εκάγα -ν- ας ση δίψαν;

Η μαχαλά σ’ πολλά κακόν
τον ξένον ’κι μονάζ’νε
Ανθρώπ’ς εσέγκα για τ’ εμέν
τα στράτας ι-μ’ να ωρι͜άζ’νε

Η πίτα, ξαν, η πίτα
και τ’ αλυκόν η πίτα
Εγώ -ν- ατό πώς έφαγα
κι εκάγα -ν- ας ση δίψαν;

Η πίτα εκάεν σο χωνόν
ερρούξεν η εμπροστία
Εσύ το νου σ’ εδέβασες
ση χώρας τα παιδία

Η πίτα, ξαν, η πίτα
και τ’ αλυκόν η πίτα
Εγώ -ν- ατό πώς έφαγα
κι εκάγα -ν- ας ση δίψαν;

♫

Αρνί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου
εγώ -ν- εσυμποδία
Ερρούξα, εέμ’νε κουρατάν
και σο γιατρόν επήγα

Αφκά σο παραθυρόπο σ’
τραγωδώ και σ̌υρίζω
Εσύ αφκά ’κι κατηβαίντς
καίγουμαι και βρουλίζω

Πουλί μ’, απέσ’ σο καρδόπο σ’
αρ’ έ͜εις μαύρον ελαίαν
Εκειαπέσ’ θα κονεύω εγώ
φραντάλα μ’, τη φωλέα μ’

♫

Εφώταξεν ο πρόσωπο σ’
άμον ντο παίρ’ ο ήλιον
άμον ντο έρ’ται η άνοιξην
άμον ντ’ ανθεί το φύλλον

Πολλά έχω να λέ’ ατο
σα χ̌είλια μ’ είν’ γραμμένα
Θα κάθουμαι και λέ’ ατο
ατό -ν- απ’ έναν-έναν

Έλα να ποδεδίζω σε
έλα να ποδεδί͜εις με
Σ’ εγκαλιόπο μ’ ετράνυνες
κι ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με

♫

Τσ̌ιτσ̌έκια και τριαντάφυλλα
όλια του παραδεισί’
’Τοπλάεψεν ατα ο Θεόν
κι εποίκεν το κορμί σ’-ι

Άνθρωπον ’κ’ εχολίασαν
πουλί μ’, τ’ εσά τα χ̌είλια
Τον τσ̌εχέλ’ και τον ατσ̌αμήν
εμάθιζαν ακίλια

Η λαλία μ’ σον ουρανόν
πουλί μ’, παρακαλώ σε
Για φτύσον τον διάβολο σ’
και -ν- έλα -ν- ας φιλώ σε