Απέσ’ σο τουλουμόπο μου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Χατζημιχαηλίδης, Γιώργος Σοφιανίδης

Απέσ’ σο τουλουμόπο μου,
πουλόπο μ’, να εχώρ’νες
Τα φυλαχτά τα λώματα σ’
καθημερ’νά να εφόρ’νες

Ο ουρανόν ελίβωσεν
ερχίνεσεν να βρέχ̌ει,
Ατά τ’ ομμάτι͜α που ελέπ’
πουθέν δουλείαν ’κ’ έχ̌ει

Έκαψες με άμον ντο καί͜εις
τα ξύλα σο χωνόν -ι
Πας̌ κ’ είμαι τ’ εσόν το γεσίρ’,
του κυρού σ’ τ’ ορφανόν -ι;

Αν αγαπάς με, αγάπα με,
αν ’κι αγαπάς με, μαύ’σσα,
θα σύρω και σκοτώνω σε!
Παρέμ’ / Ζατίμ την ψ̌η μ’ εχάσα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απέσ’	μέσα
ατά	αυτά
γεσίρ’	κυριολ. αιχμάλωτος μτφ. ταλαίπωρος, αυτός που έχει υποστεί κακουχίες	esir
δουλείαν	δουλειά
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
ελίβωσεν	συννέφιασε
ερχίνεσεν	άρχισε
εσόν	δικός/ή/ό σου
εφόρ’νες	φορούσες
εχάσα	έχασα
εχώρ’νες	χωρούσες
ζατίμ	εξάλλου	zaten/ẕāten
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κυρού	πατέρα
λώματα	ρούχα	λῶμα/λωμάτιον
μαύ’σσα	(μαύρεσσα) μαύρη μτφ. ταλαιπωρημένη, καημένη
ομμάτι͜α	μάτια
παρέμ’	τουλάχιστον, σε κάθε περίπτωση, μόνο μη	bari/bārī + μη
πας̌	μήπως, μπας και, είναι δυνατόν, μην τύχει (και)	μήν πᾶς
πουθέν	πουθενά
πουλόπο	πουλάκι
σύρω	σέρνω, τραβώ, ρίχνω
χωνόν	εστία, χωνευτήρι	χῶνος < χόανος
ψ̌η	ψυχή