Το πλατάν’

Τον κόσμον κι αν χαρίζ’νε με,
χρυσάφι͜α και μανάτι͜α
’Κι θέλ’ ατα, ’κι αλλάζ’ ατα
’ς ση καλής ι-μ’ τ’ ομμάτι͜α

♫

Σο χωρίον σο ποτάμ’
έτονε ένα πλατάν’
όθεν έστεναν χορόν,
τικ, λετσίνας, τρομαχτόν
και σ’ ομάλι͜α τραγωδίας
με τραγούδι͜α τη καρδίας

Τ’ Αϊ-’λία το πλατάν’
έν’ ση Κούσ̌οβας¹ τ’ ορμάν’
και σο γιάν’ αθέ κουίν
έρ’ται ο διψασμένον πίν’
Κάποτε αδά σον τόπον
λύραν έπαιζεν ο Τότον

Σο χωρίον σο ποτάμ’
μάρτυρας έν’ το πλατάν’
Όρκον είχαμε μαζί
η εγάπ’ εμουν να ζει
Και η κάλη μ’ και τ’ ομμάτι͜α μ’,
η ζωή μ’ και τα μουράτι͜α μ’

Σο πλατάν’ ένα βραδήν,
ση ζωής ι-μ’ το κιντίν
όθεν έστεναν χορόν,
Τικ, Λετσίνας, τρομαχτόν
σα γεράματα μ’ ευρέθα
νέος ντ’ έμ’νε εθυμέθα