Η ξενιτεία κόλασην/Ένας τρυγόνα κελαηδεί/Το Πορτοράζ’

Τρυγόνι μ’, έλα -ν- έπαρ’ με
[και] μη αφήντς με απέσ’ σα ξένα
Η ξενιτει͜ά ’κι σύρκεται
εγώ εκέσ’ ντ’ εδεβαίνα;

Η ξενιτεία κόλασην,
[και -ν-] εγώ πα εκολατία
Εκεί ’κ’ εξέρτς πότε μερών’
και πότε έν’ σκοτία

Τα ξένα μαύρα κι άχαρα,
τ’ οπίσ’ πάντα νουνί͜εις-ι
’Κ’ εξέρτς που έν’ ανατολή
και πού κέσ’ έν’ η δύση

♫

Ένας τρυγόνα κάθουτον
σ’ έναν καζματσ̌οκλάδιν
[και -ν-] εκελαηδήνεν κι έλεεν
«τ’ εμόν άντρας σον Άδην»

Ένας τρυγόνα κελαηδεί
όλιον την ποταμέαν
Νασάν που πάει ευρήκει α̤τεν
την νύχταν σην φωλέαν

♫

Το Πορτοράζ’, το Πορτοράζ’
και ντ’ έμορφον χωρίον!
Να μη είχ̌εν τα τσ̌αμούρι͜α
θ’ έτον κι άλλο καλλίον

Το Πορτοράζ’, το Πορτοράζ’
με τα νερά τα κρύα
Εκείνο έν’ κι άλλ’ έμορφον
ας σ’ όλια τα χωρία

♫

’ροθύμεσα το Πορτοράζ’,
ίλιαμ την Κατσαρέαν¹
Το Κένεβλικ¹ και το Τσ̌αϊλάρ¹
του Κούσ̌ογλη¹ μερέαν

Το Πορτοράζ’, το Πορτοράζ’
τ’ άνθεν κιάν’ και το κάθεν
Οι παλαιοί επέθαναν,
εμορφία ’θε εχάθεν