Σο καντάρ’ εγάπ’ ’κ’ εμπαίν’

Σο νούνιγμαν, σην καρδία μ’
εσέν, πουλόπο μ’, έχω
Για τ’ εμέναν πολλά τσ̌οτίν
σημάδ’ πουθέν ’κ’ ελέπω

Ακούω και μαθάν’ ατα
όλια εσύ ντ’ ευτάς -ι
Δεξι͜ά, ζεβρι͜ά ξάι ’κι τερείς
σίτι͜α ση στράταν πας -ι

Και σο καντάρ’ εγάπ’ ’κ’ εμπαίν’
και ολτσευτέρ’ ’κι θέλει
Πασ̌κείμ’ ντο έν’ αλισ̌βερίσ̌’
να θέλ’ να δί’ και παίρει;

Και για τ’ εσέν και μαναχόν
έμαθα το γητείον
Εσέν τ’ ομμάτ’ πολλά πιάν’,
ωρίασον ολίγον!

Τ’ ομμάτι͜α σ’ είναι του κυρού σ’,
το ταπιέτ’ τη μάνα σ’
Ατά εμέν θα παλαλών’ν’,
έπαρ’ με σην εγκάλια σ’

Ετσατσοφώτ’σεν, πουλόπο μ’,
’κ’ επορώ να κοιμούμαι
Τσαμμώνω, στήεσαι εμπροστά μ’,
τινι͜άουμαι και σ’κούμαι