Απόψ’ και σα μεσάνυχτα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Πόλυς Παυλίδης, Σάββας Ζαπουνίδης

Απόψ’ και σα μεσάνυχτα
ο ουρανόν ’ταράεν
Τα λίβι͜α εκατήβανε,
τ’ αρνόπο μ’ εχπαράεν

Θεέ μ’, Εσέν παρακαλώ,
τάζω σην Παναΐαν
Ακ’σέστεν το παράπονο μ’
τ’ αρνόπο μ’ δώστεν υείαν

Αρνόπο μ’, πώς εέντονε
και -ν- έχασες την υεία σ’;
Πώς έντονε κι εφώλεψεν
ο φόβον σην καρδία σ’

Έλα, ημέρα μ’, για να παίρτς
τον φόβον ας σην ψ̌ην ατ’ς
Εσύ πα, ήλε μ’, φώταξον
ας γελά το κατσίν ατ’ς

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ακ’σέστεν	(προστ.) ακούστε
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατ’ς	αυτής, της
εέντονε	έγινε
εκατήβανε	κατέβηκαν
έντονε	έγινε
εχπαράεν	(αμτβ) τρόμαξε, ξαφνιάστηκε
κατσίν	πρόσωπο, μέτωπο
λίβι͜α	σύννεφα	λίβος<λείβω
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παίρτς	παίρνεις
’ταράεν	(εταράεν) ταράχθηκε, ανακατεύτηκε, μπερδεύτηκε, αναμίχθηκε
υεία	υγεία
υείαν	υγεία
φώταξον	(προστ.) φώτισε
ψ̌ην	ψυχή

Σημειώσεις

¹ Ακούγεται να λέει πιθ. εκ παραδρομής «εκατέβανε»