Επλώθεν απέσ’ σο τσ̌αΐρ’

Επλώθεν απέσ’ σο τσ̌αΐρ’,
ερρούξεν και κοιμάται
Έσυρεν το τσ̌ούλ’ σο ποτάμ’,
τιδέν πα ’κι φοβάται

Εσέβεν σ’ εγκαλιόπο μου,
’κρεμάεν ασ’ ση γούλα μ’
Τ’ απάν’ ατ’ς όλιον έκαιεν,
άψιμον έτον βρούλαν

Ο πρόσωπος αγγελικόν,
τ’ ομματόπα τ’ς φωτάζ’νε
Ας σα χ̌ειλόπα στάζ’ το μέλ’,
φιλώ κι εμέν χορτάζ’νε

Τ’ αρνί μ’ ελιγοθύμεσεν,
σην εγκάλια μ’ ερρούξεν
Αρ’ μη κατηγοράτε ατό,
τσ̌εχέλκον έν’, ’κ’ εγροίκ’σεν

Ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί κι ατέν,
ν’ αηλί τοι δύοις εντάμαν
Τ’ αμαρτίας εμουν πολλά,
’κι σούμες μ’ έναν τάμαν