Τα χρόνια φεύ’νε

Η μέρα μ’ έρ’ται και τελείται
ούλια σο νου μ’ πώς έρχουνταν;
Η γούλα μ’ έρ’ται και γομούται,
στάζ’νε τα δα̤κρόπα μ’ ποτάμ’

Τα χρόνια φεύ’νε, τα χρόνια φεύ’νε
κι ατά ’κι κλώσκουνταν οπίσ’
(Κι) όσον ασπρύν’νε τα μαλλία σ’
για τ’ εσέν κανείς ’κι νουνίζ’

Ολόερα τα τσ̌ιτσ̌εκόπα
τ’ οσπιτόπο μ’ τριγυλίζ’νε
Φέρ’νε σο νου μ’ έμορφα χρόνι͜α
νόστιμα όντες σκουντουλίζ’νε

Τα χρόνια φεύ’νε, τα χρόνια φεύ’νε
κι ατά ’κι κλώσκουνταν οπίσ’
Κι όσον ασπρύν’νε τα μαλλία σ’
για τ’ εσέν κανείς ’κι νουνίζ’

Αλήγορα σον κόσμον έρθα
και τη ζωή μ’ επέρασα
Τιδέν ’κ’ εγροίκ’σα ας ση ζήσην,
προτού να ζω εγέρασα

Τα χρόνια φεύ’νε, τα χρόνια φεύ’νε
κι ατά ’κι κλώσκουνταν οπίσ’
(Κι) όσον ασπρύν’νε τα μαλλία σ’
για τ’ εσέν κανείς ’κι νουνίζ’