Προβολή Τραγουδιού

Επογιατίεν κόκκινον το χώμαν ας σο αίμαν

Καλλιτέχνες: Κώστας Αγέρης, Μελίνα Ασλανίδου

Επογιατίεν κόκκινον
το χώμαν ας σο αίμαν
Μικρά μωρά ’κ’ εγούεψαν,
ατό ας έτον ψέμαν

Θεέ μ’, άλλον ξεριζωμόν,
άλλον γενοκτονίαν,
ο κόσμον, ποδεδίζω Σε,
να μη ελέπ’ καμίαν

Τα δάκρυ͜α ντο εκχ̌ύγανε
σ’ ορμία ’κ’ εχωρούνε
Τη ξενιτείας τον σταυρόν
σο ψ̌όπον κουβαλούνε

Θεέ μ’, άλλον ξεριζωμόν,
άλλον γενοκτονίαν,
ο κόσμον, ποδεδίζω Σε,
να μη ελέπ’ καμίαν

Αναστορώ πως τ’ εμετέρ’
πατρίδας γην εφήν’ναν
Ας σο μαχ̌αίρ’ π’ εγλύτωναν,
σα στράτας ψ̌ην εδίν’ναν

Θεέ μ’, άλλον ξεριζωμόν,
άλλον γενοκτονίαν,
ο κόσμον, ποδεδίζω Σε,
να μη ελέπ’ καμίαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
εγούεψαν	λυπήθηκαν, τσιγκουνεύτηκαν	kıymamak
εδίν’ναν	έδιναν
εκχ̌ύγανε	χύθηκαν
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
εμετέρ’	δικοί μου/μας
έτον	ήταν
εφήν’ναν	άφηναν
εχωρούνε	χωράνε
’κ’	δεν	ουκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
ορμία	ρυάκια, ρεματιές
ποδεδίζω σε	να σε χαρώ	από+δέδιν (<δείδω=φοβάμαι, ανησυχώ)
στράτας	δρόμοι (ονομ.), δρόμους (αιτ.)
ψ̌ην	ψυχή
ψ̌όπον	ψυχούλα