Εγώ το ρακίν δίγ’ ατο

Εγώ το ρακίν δίγ’ ατο
σο ψ̌όπο μ’ να λαρούται
κι ατό φέρ’ τη σεβτά σο νου μ’
κι η καρδι͜ά μ’ παλαλούται

Αν ρούζω και κοιμούμαι κα’,
αφήστε με -ν- μανάχο
Να μη γνεφώ αλήγορα,
τα τέρτι͜α μ’ ν’ ανασπάλω

Εγώ τα τέρτι͜α μ’ έχ’ ατα
σο καρδόπο μ’ γεργάνιν
Σαρεύ’νε απέσ’ σο ψ̌όπο μου,
άψιμον παίρ’ τ’ απάν’ ι-μ’

Η σεβτά σ’ άμον γιουλτουρούμ’
ερρούξεν σην καρδία μ’,
Τ’ απέσ’ ι-μ’ όλι͜ον έκαψεν
και ’κι γελώ καμίαν