Προβολή Τραγουδιού

Οι δύ’ να είμες έναν

Καλλιτέχνες: Αναστάσιος Καζαντζίδης, Ιωάννης Μάγγος

Λαλόπον ’βγάλτεν, πουλόπα,
και πέτεν τραγωδίας
Σίτι͜α η τρυγόνα μ’ πορπατεί
να λύουνταν καρδίας

Σ’ έναν ντο σύρ’ χαμόγελον
και σ’ είναν ντο θα λέει με
θαρρείς βρουλίζ’ η θάλασσα,
έρ’ται απάν’ ι-μ’ καίει με

Δεβάτεν απάν’ σον παρχάρ’
κελαηδήστεν και πέτεν
Ας σ’ όλι͜α τ’ άνθι͜α τ’ έμορφα
τα μυρωδίας φέρ’τεν

Έλα, τρυγόνα μ’, έμορφον
για έλα μετ’ εμέναν
Τα χ̌είλι͜α σ’ δὼμα να φιλώ,
οι δύ’ να είμες έναν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άνθι͜α	άνθη
απάν’	πάνω
’βγάλτεν	βγάλτε (προστ.)
βρουλίζ’	φλέγεται
δεβάτεν	πηγαίνετε (προστ.)
δὼμα	δώσε μου
είμες	είμαστε
είναν	έναν, μία
έμορφα	όμορφα
έμορφον	όμορφο
έρ’ται	έρχεται
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
λαλόπον	λαλιά, φωνή
λύουνταν	λιώνουν
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
πέτεν	πείτε (προστ.)
πουλόπα	πουλάκια
σίτι͜α	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
σύρ’	σύρω/ει, τραβάω/ει, ρίχνω/ει
τραγωδίας	τραγούδια
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας