Ο κουμπάρο μ’

Ο κουμπάρο μ’, ο κουμπάρο μ’
ο φίλον ο καλός ι-μ’
με το στεφάν’ π’ εκράτεσεν
εέντον συγγενός ι-μ’

Τα ευχ̌ίας ντ’ επέρετεν
γομών’νε πέντε αμπάρι͜α
Να είστεν πάντα άξιοι,
κουμπάρε και κουμπάρα!

Το σημερ’νόν το δέσιμον,
τ’ εμόν την κουμπαρίαν
σπιχτά εκορδυλίασα
μ’ εγάπην και φιλίαν

Τα ευχ̌ίας ντ’ επέρετεν
γομών’νε πέντε αμπάρι͜α
Να είστεν πάντα άξιοι,
κουμπάρε και κουμπάρα!

Να είσαι,  κουμπάρε, καλά!
Χρόνι͜α να έ͜εις και υείαν!
Θα ’ίνεσαι δεξάμενος
σο άλλον την χρονίαν!

Τα ευχ̌ίας ντ’ επέρετεν
γομών’νε πέντε αμπάρι͜α
Να είστεν πάντα άξιοι,
κουμπάρε και κουμπάρα!