Ατό η εγκάλι͜α σ’ το στερνόν

Τα χτενιμένα μαλλόπα σ’
καλντουρουμένια στράτας
Χ̌υμίγουνταν τα δα̤κρόπα μ’
’κχ̌ύουν απάν’ ση ράχ̌ι͜α σ’

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν
ανάσπαλτον εικόναν
Ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν

Η καρδι͜ά μ’ θέλ’ να καλατσ̌εύ’
τα χ̌είλι͜α μ’ ’δέν ’κι λέγ’νε
Απέσ’ σα δάκρυ͜α άμον νερά
αχπάσκουνταν και φεύ’νε

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν
ανάσπαλτον εικόναν
Ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν

Σα άλαλα τα χ̌ειλόπα μ’
πόσα λόγια σωρεύκουν;
Που ’κι θα φανερούντανε
και που ’κι θ’ ακουσ̌κεύκουν

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν
ανάσπαλτον εικόναν
Ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν