Προβολή Τραγουδιού

Μπαρμπα-Γιάννε

Τα μαλλία σ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α
Μπαρμπα-Γιάννε, Μπαρμπα-Γιάννε
γονατίζ’νε με τα πόνι͜α
σον αγύριστον να πάνε

Περασμένα μαύρα χρόνι͜α
έφυγαν κι οπίσ’ ’κ’ ευτάνε
Ρίζα μ’, πώς να μη δακρύ͜εις
τα παλαιά όντες νουνί͜εις;

Μασχαράδες, τραγωδίας
σα χορούς και σα δουλείας
Τη χ̌ειμωγκονί’ τα βράδι͜α
ούλ’ μαζί σα παρακάθι͜α

Έμορφα κι αγαπημένα
κι άμον αδέλφι͜α δεμένα
Δι͜αβολ’σύνας ’κ’ είχαμε
έμορφα εζήναμε

Τώρα χ̌έρ’ κανείς ’κι δί’ σε,
ρίζα μ’, ποίος εγνωρί͜ει σε;
και τη καρδίας τον πόνον
η κεντή σ’ εξέρει α’ μόνον

Για τ’ ατό τρώγω την υεία μ’
κι αρ’ έσπρυναν τα μαλλία μ’
Ρίζα μ’, όσον επορείς
να ευχαριστάς την ψ̌η σ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
άμον	σαν, όπως, καθώς
δακρύ͜εις	δακρύζεις
δί’	δίνει
δι͜αβολ’σύνας	διαβολιές, πονηριές
δουλείας	δουλειές (ονομ. πληθ.), δουλειάς (γεν. ενικ.)
έμορφα	όμορφα
επορείς	μπορείς
έσπρυναν	άσπρισαν
ευτάνε	κάνουν, φτιάχνουν	εὐθειάζω
’κ’	δεν	ουκί<οὐχί
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
κεντή	εαυτός (ον.), εαυτό (γεν./αιτ.)	kendi
’κι	δεν	ουκί<οὐχί
νουνί͜εις	σκέφτεσαι
όντες	όταν
οπίσ’	πίσω
ούλ’	όλοι
παρακάθι͜α	συναθροίσεις, ολονυχτίες
πόνι͜α	πόνοι
τραγωδίας	τραγούδια
υεία	υγεία
χ̌ειμωγκονί’	χειμώνα (γεν.)
ψ̌η	ψυχή