Aus Chaldia 1

Ο ήλεν πάει ση μάναν ατ’
κλαιμένος, λυπεμένος
Σκαμνίζ’ ατον ’κι κάθεται,
στρώνει ’κ’ αποκουμβίζει
Και ντ’ έπαθες, ναι ήλε μου,
κ’ έρχ̌εσαι λυπεμένος;
Σκαμνίζω σε ’κι κάθεσαι,
στρώνω σε ’κι ακουμβίζεις

Άφ’ς-ι με, μάνα, άφ’ς-ι με,
ν’ αηλί ντ’ είδαν τ’ ομμάτι͜α μ’!
’Σ σα πόλεις ούλα̤ σφάγουνταν,
πρόβατα και αρνόπα
Και ’ς σην Κωνσταντινούπολιν
σφάζουν τα παλληκάρα̤

Κι έσφαξαν έναν παιδίν,
η μάν’ αθε άλλο ’κ’ είχ̌εν
Τη γούλαν ατ’ μεσόκοψαν
κι ατός επαρακάλ’νεν
Επαρακάλ’νεν κι έλεγεν:
τα άρματα μ’ επάρ’τεν
Επάρ’τε οπίσ’ και τ’ άρματα μ’,
μη θάφκουνταν σο αίμαν
Ελέπ’ α̤τα η μάνα μου
κι ατέ ανακατούται

Ήλε μ’, ντ’ έτον το φόρ’μαν ατ’,
ντό έτον η χτισώνα τ’;
Λαχόρ’ ζωνάρ’ ’ς ση γούλαν ατ’,
τσ̌εσ̌νίν πιλπίλ ’ς σα μὲσα τ’
Αγγελικόν το σχήμαν ατ’,
ξανθός και ρωμαλέος