Πάντα πεκιάρτς θα λάσκουμαι

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Ηλίας Υφαντίδης, Παντελής Νικολαΐδης

Πάντα πεκιάρτς θα λάσκουμαι
και ’κι θα γυναικίζω
Τ’ άλλα τ’ έμορφα θα φιλώ,
τ’ άλλα θα τσουμπουλίζω

Πάντα πεκιάρτς θα λάσκουμαι
και ’κι θα γυναικίζω
Όθεν κέσ’ κλώσκουν τ’ έμορφα,
εκέσ’ θα τριυλίζω

Πάντα πεκιάρτς θα λάσκουμαι,
πάντα πεκιάρτς θα είμαι
Όθεν κοιμούνταν τ’ έμορφα
εκέσ’ θα πάω κείμαι
Μετ’ έμορφα τα κοράσ̌ι͜α
θα στρώνω και θα κείμαι

Πάντα πεκιάρτς θα λάσκουμαι,
πάντα -ν- αρματωμένος
Απέσ’ σ’ έμορφα τη κοσμί’
πάντα τονατεμένος/ταουτεμένος

Όσον πεκιάρτς τα έμορφα
έχ’νε σε χαϊδεμένον
Κι ας σου παντρεύ’ς και υστερνά
άμον βούδ’ κοσ̌εμένον

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απέσ’	μέσα
ας σου	από του, από τότε που/αφότου, από αυτό που
βούδ’	βόδι
γυναικίζω	βρίσκω γυναίκα, νυμφεύομαι
εκέσ’	εκεί
έμορφα	όμορφα
έχ’νε	έχουνε
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουν	γυρίζουν, επιστρέφουν
κοιμούνταν	κοιμούνται
κοράσ̌ι͜α	κορίτσια
κοσ̌εμένον	ζεμένο	koşmak
κοσμί’	κόσμου
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
πεκιάρτς	εργένης, (αιτ. πληθ.) εργένηδες	bekâr/bekār
τριυλίζω	τριγυρίζω
υστερνά	κατοπινά, τελευταία