Όντες ελέπω σε να τρέ͜εις

Όντες ελέπω σε να τρέ͜εις
απέσ’ και σα χωράφι͜α,
τα δόντι͜α μ’ ακονώ ατα,
ευτάγ’ ατα ξυράφι͜α

Σο χωράφ’ απέσ’ έστεκα
αρ’ άμον χωμολέας
Ετάραζα κι εράευα
τσ’ εγάπ’ς τα μακελλέας

Γιατί ’κι αφήν’ σε η μάνα σ’
και να φεύ’ς ας σο γιάν’ ατ’ς;
Όντες έτον άμον εσέν
θ’ έτρωεν από ’πάν’ ατ’ς

Όντες έτον άμον εσέν
ορώτ’ ατεν ντ’ εποίν’νεν
Τα παλληκάρι͜α τη χωρί’
ξάι ήσυχα ’κ’ εφήν’νεν

Τ’ ομμάτι͜α σ’ πόζι͜α κι έμορφα,
ζινίχ̌ι͜α πλουμισμένα
και τ’ οφρύδι͜α σ’ καγκελωτά,
θαρρείς ζωγραφισμένα