Ο ουρανόν αστράφτ’ βροντά

Προβολή Τραγουδιού

Στιχουργοί: Γιώργος Αμαραντίδης, Παραδοσιακό

Συνθέτες: Γιώργος Αμαραντίδης, Παραδοσιακό

Ο ουρανόν αστράφτ’ βροντά
και ρούζ’ τα γιουλντουρούμι͜α
Το κιφάλι μ’ ετσάκωσα
σ’ εσά τα καλντουρούμι͜α

Αρ’ είπα σε το τερτόπο μ’,
αρ’ είπα σε το χάλι μ’
Πας̌ κ’ είπα σε -ν- «έπαρ’, αρνί μ’,
το νου μ’ ας σο κιφάλι μ’»;

Πώς εθέλ’να σο καρδόπο σ’
εγώ να έμ’ το αίμαν!
Έναν κούρταν να μ’ επορείς
να ζεις χωρίς εμέναν!

Όντες στέκω εγώ, πουλί μ’,
οξ̌ουκά ας σ’ οσπιτόπο σ’
Πώς ταγιανί͜εις χωρίς εμέν
κι εμπαίντς σο κρεβατόπο σ’;

Πουλόπο μ’, άψον τ’ άψιμο σ’,
ποίσον κι εμέναν φως -ι
Έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου
άμον τον αδελφό σ’ -ι

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
αστράφτ’	αστράφτει
άψιμο	φωτιά
άψον	(προστ.) άναψε
γιουλντουρούμι͜α	κεραυνοί	yıldırım
εγκαλιόπο	αγκαλίτσα
εθέλ’να	ήθελα
έμ’	ήμουν
εμπαίντς	μπαίνεις
έπαρ’	(προστ.) πάρε
επορείς	μπορείς
εσά	δικά σου/σας
ετσάκωσα	έσπασα
καλντουρούμι͜α	λιθόστρωτοι δρόμοι	kaldırım
καρδόπο	καρδούλα
κιφάλι	κεφάλι
κούρταν	γουλιά
κρεβατόπο	κρεβατάκι
όντες	όταν
οξ̌ουκά	έξω
οσπιτόπο	σπιτάκι	hospitium<hospes + -όπον
πας̌	μήπως, μπας και, είναι δυνατόν, μην τύχει (και)	μήν πᾶς
ποίσον	(προστ.) κάνε, φτιάξε	ποιέω, ποιῶ
πουλόπο	πουλάκι
ρούζ’	πέφτει, ρίχνει
ταγιανί͜εις	αντέχεις, βαστάς, υπομένεις	dayanmak
τερτόπο	καημό, βάσανο, στενοχώρια	dert + -όπον (υποκορ.)