Κορτσόπον πέει με τ’ όνεμα σ’

Κορτσόπον, πέει με τ’ όνεμα σ’,
για πέει με, τίνος είσαι;
Εμέν αγνά γιατί τερείς;
γιάμ’, κόρη μ’, εγνωρί͜εις με;

Ξένε, τερώ τον προσώπο σ’
κι έρ’ται σο νου μ’ ο κύρη μ’
Για πέει με κάτ’ ας σην ζωή σ’,
μη χαλάντς το χατίρι μ’

Έναν καιρόν είχα κι εγώ
άμον εσέν κορτσόπον
Π’ εχάθεν σην ανταλλαγήν,
πουλί μ’, εκεί σον Πόντον

Εγώ, τον κύρη μ’ έχασα
κι άμον χαροκαμένον
Ας σου πατέρα την εγάπ’
χρόνι͜α αποκομμένον

Μοναχοκόρην έχασα
με τ’ όνεμαν, Ελένε
Το ψ̌όπο μ’ και η καρδία μ’
αροθυμούν και κλαίγ’νε

Η κόρ’ τ’ εσόν εγώ είμαι,
εγροίκ’σα το λαλόπο σ’!
Πατέρα μ’, εροθύμεσα
το σπιχτόν τ’ εγκαλιόπο σ’