Πόλεμοι σον κόσμον

Πόλεμοι σον κόσμον
’ίν’ντανε πολλοί
Πείνα και λιμοί
κι είπεν ο Θεόν:
«Ν’ αγαπάτε ο εις τον άλλον»
σοι ανθρώπ’ς

Μαύρα λίβι͜α ξαν εφάνθαν
και τα άστρα όλι͜α εχάθαν
Εσκοτείνεψεν έναν ξαν ο ουρανόν
Οι ανθρώπ’ ντ’ ευτάν’ ’κ’ εξέρ’νε
και οι πόλεμοι αρτουρεύ’νε
’Κι τερούν έναν ξάι πα σο Θεόν

Πόλεμοι σον κόσμον
’ίν’ντανε πολλοί
Πείνα και λιμοί
κι είπεν ο Θεόν:
«Να αγαπάτε ο εις τον άλλον»
σοι ανθρώπ’ς
Τη Θεού το λόγον
ξάι κανείς ’κι ακούει
Εις τον άλλον κρούει
και την γην θ’ ευτάγ’ν’ ατο
σαχτάρ’ και ερημίαν
οι ανθρώπ’

Οι εμπόρ’ όπλα πουλούνε
και από μακρά τερούνε
Σον κακόν τρίφ’νε τα χ̌έρι͜α με χαράν
Τα κανόνια ξαν βροντούνε,
την ειρήνην ξαν πατούνε
Οι ανθρώπ’ πασ̌τάν εχάσανε το νου

Πόλεμοι σον κόσμον
’ίν’ντανε πολλοί
Πείνα και λιμοί
κι είπεν ο Θεόν:
«Να αγαπάτε ο εις τον άλλον»
σοι ανθρώπ’ς
Τη Θεού το λόγον
ξάι κανείς ’κι ακούει
Εις τον άλλον κρούει
και την γην θ’ ευτάγ’ν’ ατο
σαχτάρ’ και ερημίαν
οι ανθρώπ’

Κρούνε, κάφ’νε και ρημάζ’νε
και σκοτών’νε κι ατιμάζ’νε
και γυναίκ’ς και χάταλα, μικρά μωρά
Ορφανά μωρά απομέν’νε
και αχπαραμένα κλαίνε
Για τερέστεν έναν ξάι πα σον Θεόν

Πόλεμοι σον κόσμον
’ίν’ντανε πολλοί
Πείνα και λιμοί
κι είπεν ο Θεόν:
«Ν’ αγαπάτε ο εις τον άλλον»
σοι ανθρώπ’ς
Τη Θεού το λόγον
ξάι κανείς ’κι ακούει
Εις τον άλλον κρούει
και την γην θ’ ευτάγ’ν’ ατο
σαχτάρ’ και ερημίαν
οι ανθρώπ’