Πώς εδέβανε τα χρόνι͜α

Πώς εδέβανε τα χρόνι͜α,
πώς εδέβεν ο καιρόν!
Η ζωή έν’ έναν κούρταν,
βραδύν’ πριν να ξημερών’

Ντό γλυκέα παίζ’ η λύρα!
Σύρον, Πόλυ, το τοξάρ’!
Η ζωή αμὰν τελείται
ους να παίρομ’ α’ χαπάρ’

Θόδωρε, να έ͜εις την υεία σ’,
να χ̌αίρεσαι τη ζωή σ’
και ν’ ακούμε τη λαλία σ’,
τραγώδ’ όσον ντ’ επορείς

Ντό γλυκέα παίζ’ η λύρα!
Σύρον, Πόλυ, το τοξάρ’!
Η ζωή αμὰν τελείται
ους να παίρομ’ α’ χαπάρ’

Εδέβαμε τα σεράντα,
σο κιφάλ’ εμουν χ̌ι͜ονίζ’
Ντό εγροίκ’σαμε, νε Πόλυ;
Εγεννέθαμε νωρίς

Ντό γλυκέα παίζ’ η λύρα!
Σύρον, Πόλυ, το τοξάρ’!
Η ζωή αμὰν τελείται
ους να παίρομ’ α’ χαπάρ’

Εθαρρώ οψέ πως έτον
ντο έμ’νες μικρά μωρά
Πάντα εύκαιρον η τσ̌όπι͜α,
γομάτον η ψ̌η χαράν

Ντό γλυκέα παίζ’ η λύρα!
Σύρον, Πόλυ, το τοξάρ’!
Η ζωή αμὰν τελείται
ους να παίρομ’ α’ χαπάρ’