Ση θάλασσας το κύμαν

Ση θάλασσας τα κύματα,
ση θάλασσας την άκραν
Νύχταν ημέραν για τ’ εσέν,
πουλόπο μ’, ’κχ̌ύνω δάκρυ͜α

Ση θάλασσας το κύμαν,
ση θάλασσας το κύμαν
για τ’ εσέν εφουρκίγουμ’νε
και ’κ’ έλεες «έν’ κρίμαν!»

Ση θάλασσας τα κύματα
παπόρι͜α καπατεύ’νε
Τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α, πουλόπο μ’,
την καρδι͜ά μ’ τογραεύ’νε

Ση θάλασσας το κύμαν,
ση θάλασσας το κύμαν
για τ’ εσέν εφουρκίγουμ’νε
και ’κ’ έλεες «έν’ κρίμαν!»

Ση θάλασσας το πέλαγον,
αρνί μ’, θα πάω χάμαι
Εσύ για τ’ εμέν ’κι νουνί͜εις,
ο Θεόν να ελιά με

Ση θάλασσας το κύμαν,
ση θάλασσας το κύμαν
για τ’ εσέν εφουρκίγουμ’νε
και ’κ’ έλεες «έν’ κρίμαν!»

Ση θάλασσας τα κύματα,
ση θάλασσας το βάθος
Για τ’ εσέν θα φουρκίγουμαι
αν η εγάπ’ έν’ λάθος

Ση θάλασσας το κύμαν,
ση θάλασσας το κύμαν
για τ’ εσέν εφουρκίγουμ’νε
και ’κ’ έλεες «έν’ κρίμαν!»