Πού είσαι Στέλιο;

Ένας περήφανος αητέντς
πετά σα επουράνια
Λίβι͜α και άστρα ’πιδι͜αβαίν’
και σο Θεόν εβγαίνει

Πού είσαι Στέλιο;

Αητέντς μ’ ολόχρυσα φτερά
κι Αρχάγγελου λαλίαν
επήεν και -ν- εκόνεψεν
ση παραδείσ’ τα κάσ̌ι͜α

Πού είσαι Στέλιο;

Ατός που ετραγώδεσεν
τη εφτωχού το δάκρυ
επέταξεν παντοτινά,
αλλού μέρος επήεν

Πού είσαι Στέλιο;

Όσο ψηλά και να πετάς
όσο ν’ αντιδι͜αβαίνεις
Σην ψ̌ην και σην καρδία μουν
παντοτινά θα κείσαι

Πού είσαι Στέλιο;

Ένας έσ’νε απάν’ ση γην,
Στέλιο, σην τραγωδίαν
Κανείς σον κόσμον ’κι θα παίρ’,
Στέλιο, τ’ εσόν τον τόπον

Πού είσαι Στέλιο;

Στέλιο, γιατί ’κι αναστενά͜εις
να σείεται ο Άδης,
ο Χάρον να κρεμίεται
και άλλο ψ̌ήα να μη παίρ’;

Πού είσαι Στέλιο;