Του Τσίχα

Την καρδι͜ά μ’ δι͜απατεί σεβτι͜άν,
το ψ̌όπο μ’, το καρδόπο μ’
Έπαρ’ με, έπαρ’ με, ολόλαμπρε,
θα σύρ’ και παίρ’ το ψ̌όπο μ’

Ξερά ξύλα, ντ’ εποίκα σας;
Εσάς πα ντό πειρι͜άζω;
Γιατί να παίρετε άψιμον
όντες αναστενάζω;

Εχάσα το μικρόν τ’ αρνί μ’
κι εξέβα σον αράεν
Άμον αέρα εέντονε
σα λίβι͜α -ν- εταράεν

Αγάπεμαν όλ’ αγαπούν,
να παίρ’νε ’κ’ επορούνε
Παίρ’ α̤τεν είνας, δι͜αβαίν’ πλάν
κι οι άλλ’ σεΐρ’ τερούνε

Το μαξιλάρι μ’, γιαβρόπο μ’,
θέκω κι αποκουμπίζω
Κρού’νε σο νου μ’ τ’ ομματόπα σ’
και για τ’ εσέν νουνίζω

Όλια τ’ ομμάτι͜α, ομμάτι͜α είν’
τ’ εσά καν’νός ’κι ομοι͜άζ’νε
Πόσα καρδόπα έκαψες
και πόσα αναστενάζ’νε;

Αρνί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου
κείντανε ξερά ξύλα
Και -ν- ας σην εμορφάδα σου
ανθούν και φέρ’νε φύλλα