Η παρά

Αχ! Παρά, ντ’ ευτάς εσύ σον κόσμον
Αχ! Πώς αλλά͜εις πίστην, πατρίδαν, νόμον!
Τον Παντελήν φέρτς εσύ άδειαν
και το βίζον¹ ατ’ χαζούρ ευτάς

Για τ’ εσέν πολεμούνε,
τ’ όνομα σ’ αρ’ ευλογούνε
Άλλ’ για τ’ εσέν γυναικίζ’νε
κι οι ορθόδοξοι τουρκίζ’νε
Σον κόσμον για τ’ εσέν, παρά,
τέρ’ ντο γίν’νταν τα κακά!

Παρά, παρά, παρά γορόσ̌ι͜α, ρούβλια,
αρ’ για τ’ εσέν γίν’νταν τα κακά ούλια
Και για τ’ εσέν ο ποπάς λειτουργά
και τον κόσμον ατός ευλογά

Οι εμπόρ’, οι δεσποτάδες,
τα κορίτσ̌ι͜α, οι νυφάδες
Ευρωπαίοι μασκαράδες,
Επιτρόπ’ και οι ψαλτάδες
Ούλ’ χ̌αίρουνταν μετ’ εσέν,
αχ! παρά, νασάν εσέν!

Νύχταν ημέραν ούλ’ για τ’ εσέν τρέχ’νε,
άλλ’ την ημέραν και άλλ’ την νύχταν κλέφτ’νε
Εσύ τοι ξέντς ευτάς ατ’ς συγγενούς
και τοι φίλτς εσύ ευτάς εχθρούς

Άσ̌κεμοι π’ είν’, εμορφίζ’νε,
οι γραιάδες ξαν αντρίζ’νε
Π’ είν’ κοιμισμέν’, εγνεφίζ’νε,
ο ένας τον άλλον ’γδύζ’νε
Σον κόσμον για τ’ εσέν, παρά,
τέρ’ ντο γίν’νταν τα κακά!