Σον παρχάρ’ σίτα̤ θ’ επέγ’να

Σον παρχάρ’ σίτι͜α θ’ επέγ’να
’γόσ̌εψα την αραπάν
Βρέχ̌’ και τρέχ̌’ τ’ αλογόπο μ’,
βρέχ̌’ και με το παραπάν’

Ζάκαρ-ζούκαρ τα τεκίρι͜α
τάκα-τουκ τα πέταλα
Για τ’ εσόν το χατιρόπον
εθαρρώ επέτανα

Παλαλός αέρας ’ξέβεν,
σ’κών’ το τόζ’ και ψιχαλίζ’
Το πουλόπο μ’ μαναχόν έν’
και τα χτήνι͜α ’θε βοσ̌κίζ’

Σο παρχάρ’ απάν’ εξέβα
το σ̌ο̤χρέτι μ’/πουλόπο μ’ είδε με
Αχ! ερρούξεν σην εγκάλι͜α μ’
και γλυκέα εφίλ’νε με