Ατσ̌απάτ’ Μαζερέτ’κον

Έφαες το καρδόπο μ’,
έπες κρύον νερόπον
’ποίκες με και λάσκουμαι
σον κόσμον γεσιρόπον

Έπαρ’, αρνί μ’, το μαχ̌αίρ’,
έλα, σ̌κίσον και τέρεν
Τη καρδι͜άς ι-μ’ το μισόν
φωτίαν πώς επέρεν

Σην αραπάν εσύ κάθκα,
σο φαϊτόν’ κάθουμ’ εγώ
Τη μάναν εσύ έπαρ’,
τη θαγατέραν εγώ

Σύρον άν’, σύρον κα’!
Το φιστάν’ απάν’ σο γιάν’!
Ο Θεός το ψ̌όπο μ’ να παίρ’
σ’ άσπρον το κιορτάν’ -τ- σ’ απάν’!