Δα̤κρούντανε τ’ ομματόπα μ’

Δα̤κρούντανε τ’ ομματόπα μ’
αρ’ όντες καλατσ̌εύ’ με
Και σην καρδία μ’ τ’ άψιμον
τ’ όνεμα σ’ ’ντες αγγεύ’νε

Πουλόπο μ’, ας σο θάνατο σ’
τ’ ημ’σόν η γη εσ̌κίεν
Ο ήλιον πα όσον έκλαψεν
το φως -ν- ατ’ πα εσβήεν

Γιατί τη μάνας το πουλίν,
το λαλαχ̌άρ’ τη μάνας;
Κάθαν βραδήν κλαίει σο ταφίν
να ξαλαφρών’ τη κάρδι͜α τ’ς

Πουλόπο μ’, ας σο θάνατο σ’
τ’ ημ’σόν η γη εσ̌κίεν
Ο ήλιον πα όσον έκλαψεν
το φως -ν- ατ’ πα εσβήεν

Θεέ μ’, δος με -ν- υπομονήν
και Παναΐα μ’ θάρρος
Καν’νάς μάνα να μη πονεί,
να μ’ έχ̌’ αΐκον βάρος

Πουλόπο μ’, ας σο θάνατο σ’
τ’ ημ’σόν η γη εσ̌κίεν
Ο ήλιον πα όσον έκλαψεν
το φως -ν- ατ’ πα εσβήεν

Πουλόπο μ’, ας σο θάνατο σ’
τ’ ημ’σόν η γη εσ̌κίεν
Ο ήλιον πα όσον έκλαψεν
το φως -ν- ατ’ πα εσβήεν