Σεράντα μήλα κόκκινα/Θεέ μ’, γιατί να ζω αέτσ’;

Σεράντα μήλα κόκκινα [πουλί μ’/γιαβρί μ’]
σ’ έναν μαντίλ’ δεμένα
Σεράντα σέβντας κι αν ευτάς [πουλί μ’/γιαβρί μ’]
’κ’ ευρήκ’ς άμον εμέναν

Για έλα, έλα πουλί μ’!
Μετ’ εμέν έλα, γιαβρί μ’!
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν, πουλί μ’,
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

Τέσσερα χρόνι͜α μαυροζώ [πουλί μ’/γιαβρί μ’]
ακόμαν υποφέρω
Εγώ εσέν εγάπεσα [πουλί μ’/γιαβρί μ’]
εγώ εσέν θα παίρω

Για έλα, έλα πουλί μ’!
Μετ’ εμέν έλα, γιαβρί μ’!
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν, πουλί μ’,
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

♫

[Και -ν-] Όλ’ έχ’νε τύχη ση ζωήν
χ̌αίρουνταν και γελούνε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
Ευτυχισμέν’ σ’ οσπίτι͜α τουν
πίν’νε και τραγωδούνε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]

[Και -ν-] Έναν δουλείαν ’κ’ επορώ
ο άχαρον να ’φτάγω
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
[Και] ’Κ’ εξέρω ντο θα ’ίνουμαι
ους σον κρεμόν θα πάγ̆ω
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]

[Και] Θεέ μ’, γιατί να ζω αέτσ’
έπαρ’ με μετ’ εσέναν
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
[Και -ν-] Αέτσ’ κι αλλέως ση ζωήν
’κ’ έχω εγώ κανέναν
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]