Σ̌κύλ’ κουτάβ’, ανάθεμα σε

Σ̌κύλ’ κουτάβ’, άμον την βδέλλαν
εγρίβωσες απάν’ ι-μ’,
έπιες όλι͜ον το γ̂αίμα μ’
’κι χάσαι ας σο γιάνι μ’

[Εχ!] Τα τέρτι͜α μ’ είναι πολλά
και τα πόνι͜α μ’ άλλ’ ατόσα
Αν κάθουμαι να λέγ’ ατα
δελι͜άεται η γλώσσα

Σ̌κύλ’ κουτάβ’, βρούλας φωτίαν
εσάρεψαν την καρδία μ’
’Κ’ ελέπ’ς με πώς ανασύρω;
Έχ̌’ και χάνω την υεία μ’

[Εχ!] Τα τέρτι͜α μ’ είναι πολλά
και τα πόνι͜α μ’ άλλ’ ατόσα
Αν κάθουμαι να λέγ’ ατα
δελι͜άεται η γλώσσα

Σ̌κύλ κουτάβ’, ανάθεμα σε,
πώς είσαι εσύ πλασμένον!
Τον Θεόν πα ’κι φοάσαι,
νε σ̌κύλ’ αφορισμένον

[Εχ!] Τα τέρτι͜α μ’ είναι πολλά
και τα πόνι͜α μ’ άλλ’ ατόσα
Αν κάθουμαι να λέγ’ ατα
δελι͜άεται η γλώσσα

Σ̌κύλ’ κουτάβ’, άφ’ς με κι οφύγον
να γαλενίζ’ το ψ̌όπο μ’
Κανείντανε τα πελι͜άδες
ντο έγκες σο κιφαλόπο μ’

[Εχ!] Τα τέρτι͜α μ’ είναι πολλά
και τα πόνι͜α μ’ άλλ’ ατόσα
Αν κάθουμαι να λέγ’ ατα
δελι͜άεται η γλώσσα