Προσ̌κύνεμαν σην Σάνταν

Η Σάντα η περήφανος
η δεισοποτισμέντσα
οπίσ’ ας ση Γαλίαιναν
μοιρολογά και έρ’ται
Εντάμωσεν την Όλασα
ση Τρίχας το γιοφύρι
Επέρνιξανε το ποτάμ’
και με τοι άλλτς ενώθαν

♫

Ση Σάνταν την ανάσπαλτον
αχπάσκουμαι και πάω
Μάνα μ’, το θέλημα σ’ τρανόν
οφέτος θα ευτάω

Εντώκα τον ανέφορον
’πιδέβα τα ραχ̌ία
από μακρά εφάνθανε
και τα εφτά χωρία

Έύρα τ’ οσπίτ’ τη μάνας ι-μ’
διπλοκαρακωμένον,
τ’ αυλόπορτον ακράνοιγον,
χορτάρι͜α φυτρωμένον

Εφίλεσα το καρακίδ’
εποίκα μάνας τάμαν
’Κ’ επόρεσε να έρχουτουν
να προσ̌κυνούμ’ εντάμαν

Κουπίουμαι και προσ̌κυνώ
το χώμαν ντ’ εγεννέθεν
πουλόπον τσακοφτέριγον
σα ξένα μέρι͜α ευρέθεν

Σο κοιμητήρ’ το έρημον
σίτι͜α κατηφορίζω
αΐκα τόπι͜α έμορφα
ντ’ εχάσαμε νουνίζω

Σην Παναγίαν το καινούρ’
ντ’ εχτίεν το εκκλησόπον
’κ’ επρόφτασεν να λειτουργά!
Έψ̌α έναν κερόπον

Σα λιθοσώρι͜α τ’ άκλερα
έκχ̌α δά̤κρυ͜α θλιμμένα
Έκλαιγα κι επουσ̌τούριζα
τα λόγια μ’ πονεμένα

Το λιθαρένεν το σταυρόν
σην μέσ’ έν’ τσακωμένον
Τη καλομάνας τ’ όνεμαν
με τον πάππο μ’ γραμμένον

Από βαθέα αποθαμέν’
άλαλοι ούλ’ ακούνε
και οι αγγέλ’ ας σα ψηλά
ψάλλ’νε μοιρολογούνε

Τραγωδώ και μοιρολογώ
τη ψ̌ης αροθυμίας
δά̤κρυ͜α, μουράτι͜α απλέρωτα,
πόνι͜α, κακοπειρίας

Τα λόγια μ’ ένταν βοετός
και θανατί’ καμπάνα
Σην ψ̌η σ’ γερὰ εγέντονε
αροθυμία σ’, μάνα

Έκιτι, μάνα!