Του οπλαρχηγού Κυριάκου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Στάθης Νικολαΐδης

Τερώ καρσ̌ί σ’ έναν δεντρόν,
έτοιμον η κρεμάλα [αχ! ν’ αηλί εμέν! ωφ!]
Σην Πάφραν είν’ κι άμον κι εμέν
παλληκαρόπα κι άλλα
Αηλί εμέν, νε μάνα μ’! αχ! μάνα μ’, μάνα μ’!


♫

Εξέβα σο Αλατσαμντάμ,
εκότσιζα κι επέγ̆’να
Έτρεχ̌εν ασταμάτετα
τη καρδι͜άς ι-μ’ το αίμαν

Σην Πάφραν και -ν- ολόερα
πολλά είν’ τα πουρνάρι͜α
Έσυραν και εντώκανε
κι έκοψαν τα ποδάρι͜α μ’

Ση Ινοζού και το ποτάμ’
έρθαν κι εμέν πιάν’νε
κι ένας τον άλλον έλεεν
τον Κάκον θα κρεμάν’νε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
είν’	(για πληθ.) είναι
εκότσιζα	κούτσαινα
έλεεν	έλεγε
εντώκανε	χτύπησαν
εξέβα	βγήκα, ανέβηκα, μτφ. προέκυψα
επέγ̆’να	πήγαινα
έρθαν	ήρθαν
έσυραν	έσυραν, τράβηξαν, έριξαν
καρσ̌ί	απέναντι, αντικρυστά	karşı
κρεμάν’νε	κρεμούν
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ολόερα	ολόγυρα
πιάν’νε	πιάνουν
ποδάρι͜α	πόδια
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
ποτάμ’	ποτάμι
τερώ	κοιτώ