Μη πιστεύ’ς, ρίζα μ’, τη χώραν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Φάνης Κουρουκλίδης, Χαράλαμπος Τσαντεκίδης

Μη πιστεύ’ς, ρίζα μ’, τη χώραν,
εγώ άλλεν ’κι τερώ
Είσ’ εικόνα, Παναΐα
κι αγαπώ σε όσον ζω

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’

Τραγωδώ και τα πουλόπα
σα κλαδία ’κι πετούν
Έχ’νε ψ̌όπον και καρδίαν
για τ’ εμέν κι ατά πονούν

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’

Εβραδι͜άστα σ’ ερημίας
και επέμ’να μαναχόν
Αν ’κ’ ευρήκω το πουλόπο μ’
για τ’ εμέν ξάι μη μερών’

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άλλεν	άλλη
αποθάν’	πεθαίνει
ατά	αυτά
εβραδι͜άστα	βραδιάστηκα
έν’	είναι
επέμ’να	απόμεινα
ερημίας	ερημιές
ευρήκω	βρίσκω
έχ’νε	έχουνε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καλλίον	(επίθ.) καλύτερο, (επίρ.) καλύτερα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
μερών’	μερώνει, ξημερώνει
ξάι	καθόλου
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
πουλόπα	πουλάκια
πουλόπο	πουλάκι
τερώ	κοιτώ
τραγωδώ	τραγουδάω
’φτάγω	(ευτάγω) κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει
χώραν	ξένους, μη οικείους, ξενιτειά
ψ̌όπον	ψυχούλα