Τη γυναικίων τα νάζι͜α

Τη γυναικίων τα νάζι͜α
πάντα τσοι νέοις δελι͜άζ’νε
Άμον τα τριαντάφυλλα
σίτ’ κόφτς ατα, αχαντι͜άζ’νε

Το φίλεμαν ατουν γλυκύν,
γλυκύν άμον το μέλι
Τ’ ινιάτ’ν ατουν πολλά τρανόν,
δι͜αβαίν’ και το καμέλι

Οι γυναίκ’ πάντα κουβαλούν’
εφτά δι͜αβόλτς και πώς έν’;
Άγουρον πα έχ̌’ είναν τέκ’
κι εκείνος πα κοτσός έν’

Έζησα ’τα και είδα ’τα
και τσοι γυναίκ’ς εξέρ’ ατ’ς
Λίγον αέρα δί’ς ατεν,
παίρ’ τα κέμι͜α σα χ̌έρι͜α τ’ς

Τ’ αφόρετα τα έμορφα
σ’ όλια καικά έχ’νε τύχη
Τ’ ασ’χώρετα τα έμορφα
σ’ όλια καικά έχ’νε τύχη
Ευτάγ’νε το φιστάν’ ατουν
ατά με τ’ έναν πήχην

Όντες ελέπ’νε τ’ έμορφα
με το κοντόν τη φούστα,
γορδιλών’νε τ’ ομμάτι͜α τουν,
γίν’νταν απ’ έναν μούστα