Κάποτε έρ’ται ατσάμωτος

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης, Γιάννης Σανίδης

Κάποτε έρ’ται ατσάμωτος,
κάποτε χτενιμέντσα
Μίαν λες έν’ κριματιστέρ’,
μίαν τραελεμέντσα

Εσύ μ’ αΐκον τερπιέν
ντ’ εδώκε σε -ν- ο κύρη σ’
μεσανυχτί’ πώς έραζες
έξ’ ας σο παραθύρι σ’;

Ντό να ’φτάγω τον ανοιχτήν
και όλτς τσοι προφητάδες;
Σην ψ̌η μ’ εξέρω ντο θ’ ανοί͜εις
λογιών - λογιών γεράδες

Άμον ντο κρούεις εσύ σο νου μ’
γίνουμαι κι όλιον κλαίγω
Άκ’σον, πουλί μ’, πώς τραγωδώ
και ντό λογόπα λέγω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αΐκον	τέτοιο/α
άκ’σον	(προστ.) άκουσε
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανοί͜εις	ανοίγεις
ανοιχτήν	μάντη, χαρτομάντη
ατσάμωτος	χωρίς πλεξούδες (τσάμι͜α), με λυτά μαλλιά
γεράδες	πληγές, τραύματα	yara
γίνουμαι	γίνομαι
εδώκε	έδωσε
έν’	είναι
έξ’	έξω ή ο αριθμός έξι
έραζες	πηδούσες με ορμή	ἀράσσω
έρ’ται	έρχεται
κριματιστέρ’	αξιολύπητος/η/ο
κρούεις	χτυπάς	κρούω
λογόπα	λογάκια
μεσανυχτί’	την ώρα του μεσονυχτίου
μίαν	μια φορά
όλιον	όλο, ολόκληρο
όλτς	όλους
τερπιέν	εκπαίδευση, ανατροφή, καλοί τρόποι	terbiye
τραγωδώ	τραγουδάω
τραελεμέντσα	χαϊδεμένη, που την καλοπιάνουν, που της γλυκομιλούν
τσοι	τους/τις
’φτάγω	(ευτάγω) κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
χτενιμέντσα	χτενισμένη
ψ̌η	ψυχή