Μανίκα μ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης, Παναγιώτης Κογκαλίδης

Απέσ’ σην κάμαρη μ’ φωτάζ’
έναν κερόπον μόνον [γιαρ]
Ατό πα αργολύεται
άμον ντο λύν’ με ο πόνον [γιαρ]

Σ’ ωτία μ’ ακουσ̌κεύκουνταν
λαλίας, χουσ̌ιντία [γιαρ]
Κι η κάμαρη μ’ έν’ εύκαιρον,
έρημον εγκλησία [γιαρ]

Ισ̌κιάδες γυροκλώσκουνταν,
γριβών’νε σα τουβάρι͜α [γιαρ]
Μαύρα, ζαΐφκα και ψηλά,
τερούν να ευρήκ’νε ιχνάρι͜α [γιαρ]

Κι εσύ πουθέν ’κι φαίνεσαι,
τιδέν νισ̌άν’ ’κι δί’ς-ι [γιαρ]
Επέρες στράταν μακρινόν
και ’κι τερείς οπίσ’-ι [γιαρ]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ακουσ̌κεύκουνταν	ακούγονται
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απέσ’	μέσα
αργολύεται	σιγολιώνει
γιαρ	αγαπητός/ή/ό, αγάπη	yâr
γριβών’νε	προσκολλώνται, γαντζώνονται	αγριφώνω<agrafer<grappa
γυροκλώσκουνταν	κλωθογυρίζουν
δί’ς	δίνεις
εγκλησία	εκκλησία
έν’	είναι
επέρες	πήρες
εύκαιρον	(ουδ.) άδειο, αδειανό, (αρσ.) ανόητο, κουφιοκέφαλο
ευρήκ’νε	βρίσκουν
ζαΐφκα	ισχνά, αδύνατα μτφ. μικρά	zayıf/żaʿīf
ισ̌κιάδες	σκιές
ιχνάρι͜α	χνάρια, ίχνη
κερόπον	κεράκι
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαλίας	λαλιές, φωνές, (γεν. ενικού) φωνής
λύν’	λύνει, λιώνει
νισ̌άν’	σημάδι, στόχος, αρραβώνας	nişan/nişān
οπίσ’	πίσω
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πουθέν	πουθενά
τερείς	κοιτάς
τερούν	κοιτούν
τιδέν	τίποτα
τουβάρι͜α	τοίχοι	duvar/dīvār
φωτάζ’	φωτίζει, λάμπει
χουσ̌ιντία	θόρυβοι
ωτία	αυτιά

Σημειώσεις

Εις μνήμην της μητέρας του Αλέξη Παρχαρίδη, ✝Παρχαρίδου Σοφίας του Αλεξάνδρου και της Πελαγίας (31/01/1946 - 04/06/2003).