Πόντιον ποντιοπούλ’

Πόντιον, ποντιοπούλ’
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’
και -ν- ευτάγω παλαλά!
Τη χαράς ι-μ’ η χαρά,
τη καρδι͜άς ι-μ’ η σεβντά!
Λέ’ ατο και ’κ’ εγροικά
Πόντιον ποντιοπούλ’
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’!

Τα χ̌ειλόπα ’θε άμον μέλ’,
φίλεμαν σ’ ατά ιεύ’!
Έλα, τ’ εμόν περιστέρ’,
χόρεψον σ’ εμόν το χ̌έρ’!
’σαν ατόν εσέν που παίρ’!
Λέ’ ατο και ’κι κανεύ’
Πόντιον ποντιοπούλ’
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’!

Παίρ’ ατεν σα χ̌ερόπα μ’,
λαρούνταν τα τερτόπα μ’!
Έλα σην οτά μ’ απάν’,
ας γελούν τ’ ομματόπα μ’!
Έλα σην καϊτέ μ’ απάν’,
γουρπάν’ ση σεβντι͜άς, γουρπάν’!
Πόντιον ποντιοπούλ’
σην εγκάλια μ’ νυχτοπούλ’!

Έλα να λελεύω σε!
Γουρπάν’, ποδεδίζω σε!
Άκ’σον ντο θα λέγω σε,
θα τρανύντς και παίρω σε!
Μ’ εθαρρείς γιάμ’ παίζω σε!
Κι αν ’κι θέλτς, θα κλέφτω σε
Πόντιον ποντιοπούλ’,
μανουσ̌άκι μ’ και ζουμπούλ’!

Πόντιον, ποντιοπούλ’
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’!
Πόντιον, ποντιοπούλ’
σκουτουλίζ’ άμον λουλούδ’
Σην εγκάλια μ’ νυχτοπούλ’,
μανουσ̌άκι μ’ και ζουμπούλ’!
Πόντιον ποντιοπούλ’
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’,
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’,
επέρεν τ’ εμόν τ’ ακούλ’!