Πόντιος έτον παλληκάρ’

Προβολή Τραγουδιού

Πόντιος έτον, παλληκάρ’,
τ’ εμετέρον ο Ακρίτας!
Ελέεν «νυχτοπούλ’ είμαι
και τραγωδώ τα νύχτας»

Νύχταν εποίκες μουχαπέτ’,
έκουαν το λαλόπο σ’
Νύχταν ο Χάρον επέρεν,
Θόδωρε μ’, και το ψ̌όπο σ’

Σ’ εκείν’ τον κόσμον που είσαι
μη αφήντς την τραγωδία σ’
Κι εμείς αδακέσ’, Θόδωρε,
θ’ ακούμε τη λαλία σ’

Τα κεμεντζ̌έδες έπαιζαν
και -ν- απάν’ σο ταφόπο σ’
Όλ’ επερ’μέναν, Θόδωρε μ’,
ν’ ακούνε το λαλόπο σ’

Η μανίτσα σ’ μοιρολογά,
κλαίει μαυροφορεμέντσα
Έκ’σεν για το παλληκάρ’ν ατ’ς
ντ’ έχασεν η καημέντσα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδακέσ’	εδώ γύρω, κάπου εδώ
απάν’	πάνω
ατ’ς	αυτής, της
αφήντς	αφήνεις
εκείν’	εκείνοι
έκουαν	άκουγαν
έκ’σεν	άκουσε
επέρεν	πήρε
επερ’μέναν	περίμεναν
εποίκες	έκανες, έφτιαξες	ποιέω-ῶ
έτον	ήταν
καημέντσα	καημένη
κεμεντζ̌έδες	λύρες	kemençe/kemānçe
λαλία	λαλιά, φωνή
λαλόπο	φωνούλα
μουχαπέτ’	κουβέντα, φιλική συνομιλία, συνεκδ. φιλική συνεστίαση (συνήθως μετά μουσικής)	muhabbet/maḥabbet
νύχτας	(ον.πληθ.,τα) νύχτες
νυχτοπούλ’	νυχτοπούλι, μτφ. αυτός που ξενυχτάει
όλ’	όλοι/α
ταφόπο	(υποκορ.) τάφος
τραγωδία	τραγούδι
τραγωδώ	τραγουδάω
ψ̌όπο	ψυχούλα