Ο σ̌κύλον ντο μαθάν’

Κάθε χωρίον και γαρή
εγώ θα στεφανούμαι
και σ’ ότιναν βραδι͜άσκουμαι
θα ρούζω και κοιμούμαι

Τ’ αρνί μ’ εκαραμούτωσεν
κι άλλο ’κι καλατσ̌εύ’ με
Κάτ’ έντον και ’κ’ εγροίκ’σα το
και φοούμαι γιάμ’ φεύ’ με -ν

Κουμπάρα, έρθα να ελέπω σε
πώς είσαι και να φεύω
Κουτσ̌ούρα καλά κάθεσαι
την καβέ σ’ πα ’κι θέλω

Καρσ̌ίν κουτσ̌ούρα κάθουμες
άμον ’κι θέλτς να φεύω
Εγροίκ’σα ενεχνεδίασες
εγώ τον καιρό μ’ ’κ’ έχω

Πάντα λες με «Σαλαχανεύ’ς,
ο πετεινόν εκούξεν!»
Εγώ όντες θέλω κλώσκουμαι
και ση γούλα σ’ ’κ’ ερρούξεν

Το σαλαχάνεμαν που έχ̌’,
αρνί μ’, ατός κι χάν’ α̤’
Ο σ̌κύλον, πουλί μ’, ντο μαθάν’
άλλο ’κι απομαθάν’ α̤’

Με το εσ’κώθες κι έφυες
θα λέγ’νε εγώ φταίω
Πασ̌κείμ’ ο πρώτον είμαι εγώ;
Πασ̌κείμ’ κι ο τελευταίον;