Οι ανθρώπ’ εγουτούρεψαν

Προβολή Τραγουδιού

Οι ανθρώπ’ εγουτούρεψαν,
ο Θεόν πα ’κι θέλ’ μας [γιαρ/γιαρ-γιαρ]
Πασ̌τάν ενέσπαλαμ’ Ατον
και ούλτς θα πακλαεύ’ μας [νέι]

Ν’ αηλί εμέν και βάι εμέν,
ν’ αηλί εμέν ατώρα [γιαρ/γιαρ-γιαρ]
Πώς έρθεν και -ν- εκόνεψεν
και τη θανάτ’ η ώρα; [γιαρ/γιαρ-γιαρ]

’Κι φοούμαι τον θάνατον,
’κι τσ̌ούζω ντ’ αποθάνω [γιαρ/γιαρ-γιαρ]
Εγώ νουνίζω, πουλόπο μ’,
αρ’ εσέν ντο θα χάνω [γιαρ]

Αν ’ποθάνω, λελεύω σας,
εμέν βαθέα θάψτεν [γιαρ]
Κι όντες κρούω σο νουν εσουν
έναν κερόπον άψτεν [γιαρ]

Ο ήλιον τ’ εμόν το ταφίν
μη κρούει ατο από ώρας [γιαρ/γιαρ-γιαρ]
Βάλτεν παχ̌έα δεντρόπα
να ’φτάγ’νε με -ν- εβόρας [γιαρ]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
ανθρώπ’	άνθρωποι
αποθάνω	πεθαίνω
ατώρα	τώρα
άψτεν	(προστ.) ανάψτε
βαθέα	βαθιά
γιαρ	αγαπητός/ή/ό, αγάπη	yâr
δεντρόπα	δεντράκια
εβόρας	σκιές, δροσερά μέρη
εγουτούρεψαν	λύσσαξαν, έκαναν αταξίες, ξεσάλωσαν	kudurmak
εκόνεψεν	εγκαταστάθηκε, φώλιασε, προσγειώθηκε	konmak
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
ενέσπαλαμ’	ξεχάσαμε
έρθεν	ήρθε
εσουν	σας
θάνατον	θάνατος
κερόπον	κεράκι
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρούει	χτυπάει	κρούω
κρούω	χτυπώ
λελεύω	χαίρομαι
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
νουνίζω	σκέφτομαι
όντες	όταν
ούλτς	όλους
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πακλαεύ’	εκκαθαρίζω/ει, ξεφορτώνομαι/εται μτφ. εξαφανίζω/ει, αφανίζω/ει	paklamak
πασ̌τάν	ολωσδιόλου, εντελώς	baştan
παχ̌έα	παχιά
πουλόπο	πουλάκι
ταφίν	τάφος
τσ̌ούζω	λυπάμαι, συμπονώ	σίζω
φοούμαι	φοβάμαι
’φτάγ’νε	(ευτάγ'νε) κάνουνε, φτιάχνουνε	εὐθειάζω
ώρας	ώρες